بیت کوین یا اتریوم ؟ شاخص‌های کلیدی ETH و BTC

این سوال که کدام ارز دیجیتال بهتر است؟بیت کوین یا اتریوم؟ سوال بسیاری از تازه‌واردان عرصه کریپتو است.
مسلماً بیت کوین (BTC) و اتریوم (ETH) دو ارز دیجیتال محبوب در جهان هستند و به رشد ارزهای دیجیتال کمک زیادی کرده‌اند. بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که ایجاد شد و به عنوان طلای دیجیتال شناخته می‌شود، در حالی که اتریوم را می‌توان به عنوان یک کامپیوتر غیرمتمرکز برای جهان در نظر گرفت.
بیت کوین به عنوان طلای دیجیتال دیده می‌شود زیرا مانند فلز گران‌بها کمیاب و بادوام است، اما می‌توان آن را به راحتی ذخیره کرد و انتقال داد. اتریوم به عنوان یک رایانه غیرمتمرکز برای جهان در نظر گرفته می‌شود. زیرا از این شبکه برای اجرای برنامه های غیرمتمرکز (DApps) استفاده می‌شود، به این معنی که برنامه‌هایی تحت کنترل یک مرجع مرکزی نیستند.
وقتی با معیارهای مختلف اندازه‌گیری می شود، بیت کوین و اتریوم دو ارز دیجیتال برتر هستند. این معیارها شامل ارزش بازار، آدرس‌های کیف پول منحصر به فرد و حجم معاملات در صرافی‌های ارزهای دیجیتال است. ارزش بازار یا مارکت کپ به کل ارزش دلاری عرضه در گردش یک ارز دیجیتال اشاره دارد. آدرس‌های کیف پول به رشته‌های منحصربه‌فردی از فاکتورها اشاره دارد که معادل حساب‌های موجود در شبکه یک ارز دیجیتال را نشان می‌دهند. در ادامه به تفاوت‌ها و شباهت‌های این دور ارز برتر می‌پردازیم.

مقایسه اتریوم و بیت کوین

بیت‌کوین و اتریوم هر دو شباهت‌های مشترکی دارند. آنها دارایی‌هایی هستند که بر اساس یک دفتر کل توزیع شده عمومی به نام بلاک چین ایجاد شده‌اند و می‌توانند در کیف پول‌های دیجیتال ذخیره شوند. از مجموعه الفبا و اعداد به عنوان آدرس استفاده می‌کنند و در صرافی‌های ارزهای دیجیتال معامله می‌شوند.

فرقی ندارد که بیت کوین یا اتریوم را انتخاب کنید زیرا هردو ارزهای دیجیتال غیرمتمرکز هستند. به این معنی که توسط بانک‌های مرکزی یا سایر مقامات مالی صادر یا تنظیم نمی‌شوند. در عوض، آن‌ها به رایانه‌هایی متکی هستند که نسخه‌های شبکه‌های خود را اجرا می‌کنند که به عنوان گره‌ها شناخته می‌شوند تا اطمینان حاصل کنند که همه شرکت‌کنندگان شبکه در یک صفحه هستند.

اما تفاوت‌های مهمی بین هر دو ارز دیجیتال وجود دارد. این تفاوت‌ها آنها را متمایز می‌کند و به بحث‌های مختلفی منجر شده است که برخی از افراد استدلال می‌کنند BTC و ETH رقبا یکدیگر هستند. در واقعیت، آنها ممکن است مکمل یکدیگر باشند زیرا اهداف متفاوتی را دنبال می‌کنند. بیت کوین ممکن است به عنوان ذخیره ارزش مورد استفاده قرار گیرد، در حالی که از اتریوم برای تعامل با برنامه‌های ساخته شده بر روی بلاک چین اتریوم استفاده می‌شود. در یک سبد خرید، BTC ممکن است برای حفظ ارزش و به عنوان یک سرمایه‌گذاری امن استفاده شود، در حالی که ETH می‌تواند برای دسترسی به خدمات مالی غیرمتمرکز (DeFi) استفاده شود. سرمایه‌گذاری امن دارایی است که انتظار می‌رود ارزش آن در طول رکود بازار حفظ شود یا افزایش یابد.

بیت کوین (BTC) چیست؟

بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که راه‌اندازی شد و مستقل از هر مرجع مرکزی کار می‌کرد. اولین بلوک داده در بلاک چین آن، به نام بلوک پیدایش، در ژانویه 2009 توسط خالق مستعار آن ساتوشی ناکاموتو استخراج شد. از آن زمان، پذیرش بیت کوین به طور پیوسته در طول زمان در حال رشد بوده است. بیت کوین به عنوان یک سیستم نقدی الکترونیکی همتا به همتا (P2P) ایجاد شده است، به این معنی که تراکنش ها را می‌توان بدون هیچ مرجع مرکزی انجام داد.

مفهومی که منجر به ایجاد بلاک چین بیت کوین شد در سال 2008 از طریق وایت پیپر نوشته شده توسط ناکاموتو ایجاد شد. بیت کوین به کاربران اجازه می‌دهد تا ارزی را خارج از کنترل هر دولت، بانک یا موسسه مالی مدیریت کنند. در عوض، متکی به شبکه غیرمتمرکز کاربرانی است که نرم‌افزار بلاک چین بیت‌کوین را اجرا می‌کنند و مجموعه‌ای از قوانین با آن موافق هستند. قوانین تعیین‌شده توسط نرم‌افزار نحوه عملکرد تراکنش‌ها، مدت زمان تسویه تراکنش‌ها، محدودیت عرضه 21 میلیون بیت کوین و موارد دیگر را تعیین می‌کند.

بیت کوین اولین ارز دیجیتال مبتنی بر فناوری دفتر کل غیرمتمرکز (DLT) به نام بلاک چین بود. فناوری بلاک چین تعدادی از مشکلات را  از جمله مشکلات سیستم‌های غیرمتمرکز برای توافق بر روی یک موجودیت واحد را حل کرد. برای غلبه بر  این مشکل، بیت کوین از روش اثبات کار (Pow) و یک بلاک چین استفاده می‌کند. ماینرهای متعدد، که همگی نقش ژنرال را دارند، مشکل را حل می کنند. هر گره تلاش می‌کند تا تراکنش‌هایی را که مشابه ارتباطات ارسال شده هستند، تأیید کند.

بلاک چین بیت کوین به صورت عمومی در دسترس است و با تاریخچه هر تراکنشی که تا به حال بر روی آن انجام شده است در ارتباط است در حالی که برای جلوگیری از دستکاری بین چندین گره توزیع شده است. اگر نسخه دیگری از بلاک چین شناسایی شود، توسط سایر شرکت‌کنندگان شبکه رد می‌شود که به عنوان دستکاری شناخته می‌شود.

دستکاری از طریق رشته‌های طولانی اعداد به نام هش شناسایی می‌شود که باید برای هر گره دقیقاً یکسان باشد. شبکه بیت کوین مجموعه‌ای از داده‌ها را پردازش می‌کند و آنها را از طریق تابع هش SHA-256 به هش تبدیل می‌کند، الگوریتمی که داده‌ها را پردازش می‌کند تا آنها را به رشته‌های طولانی اعداد تبدیل کند. هنگامی که یک هش معتبر پیدا شد، به شبکه پخش می‌شود و به یک بلوک جدید اضافه می‌گردد.

ماینرها در بلاک چین بیت کوین این بلوک‌ها را از طریق یک فرآیند PoW تولید و پخش می‌کنند که در آن ماشین‌ها از مقادیر زیادی از قدرت محاسباتی برای درگیر شدن در عملکردهای هش استفاده می‌کنند. از طریق اثبات کار، شرکت‌کنندگان شبکه به یک اجماع می‌رسند.

فرآیندهای استخراج و اجماع بیت‌کوین تضمین می‌کند که عوامل مخرب نمی‌توانند موجودی سایر کاربران را تغییر دهند یا وجوه خود را دو بار خرج کنند و در عین حال شبکه را بدون توقف تقریباً فعال و اجرا کنند. رمزنگاری ضد دستکاری بودن که می‌توان آن را در هر زمانی بدون واسطه یا بانک مرکزی کنترل کرد، به افزایش محبوبیت بیت‌کوین در طول زمان کمک کرده است.

در حالی که بیت کوین به عنوان یک وسیله مبادله آغاز شد. به این معنی که می‌تواند خرید کالا و خدمات را تسهیل کند و به عنوان یک ذخیره دارایی نیز پذیرفته شد. ذخیره ارزش یا دارایی نوعی از سرمایه‌گذاری است که ارزش آن در طول زمان حفظ می‌شود.

اتریوم (ETH) چیست؟

در حالی که بیت‌کوین از فناوری بلاک چین برای تراکنش‌های پولی استفاده می‌کند و به گره‌ها و پیام‌ها اجازه می‌دهد به هر تراکنش متصل شوند، اتریوم با استفاده از بلاک چین برای ایجاد یک کامپیوتر غیرمتمرکز قدمی فراتر می‌گذارد.

اتریوم یک شبکه بلاک چین منبع باز و توزیع‌شده غیرمتمرکز است که از ارز دیجیتال بومی آن، اتر (ETH) از آن پشتیبانی می‌کند. همچنین برای انجام تراکنش‌ها و تعامل با برنامه‌های کاربردی ساخته شده در شبکه اتریوم استفاده می‌شود. وایت پیپر اتریوم در سال 2013 توسط یکی از بنیانگذاران آن ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) منتشر شد و جزئیات استفاده از قراردادهای هوشمند را شرح می‌دهد، که توافق نامه‌های مستقل هستند که با کد نوشته شده‌اند.

قراردادهای هوشمند امکان ایجاد برنامه‌های غیرمتمرکز یا DApps را فراهم می‌کنند. این برنامه‌ها، برنامه‌هایی هستند که بدون وجود یک نهاد مرکزی  پشتیبان آنها کار می‌کنند. در سال 2014، بوترین و سایر بنیانگذاران، اتریوم اتر را فروختند تا برای توسعه اتریوم سرمایه جمع‌آوری کنند.

از بنیانگذاران اتریوم می‌توان به بوترین، گاوین وود، جفری ویلک، چارلز هاسکینسون، میهای آلیسی، آنتونی دی ایوریو و امیر چتریت اشاره کرد. بنیانگذاران همچنین بنیاد اتریوم را در سوئیس راه اندازی کردند، یک سازمان غیرانتفاعی که به حمایت از شبکه اتریوم اختصاص دارد.

در جولای 2015، شبکه اتریوم به عنوان یکی از جاه‌طلبانه‌ترین پروژه‌ها در فضای کریپتو با هدف تمرکززدایی همه چیز در اینترنت راه‌اندازی شد. مشابه بیت کوین، اتریوم یک پلتفرم غیرمتمرکز بدون یک مرجع مرکزی حاکم است که از PoW استفاده می‌کند تا اطمینان حاصل کند که عوامل مخرب قادر به دستکاری داده‌های بلاک چین نیستند.

اتریوم دارای زبان برنامه‌نویسی خاص خود به نام Solidity است که برای برنامه‌ریزی قراردادهای هوشمند برای اجرا بر روی بلاک چین استفاده می‌شود. کاربردهای بالقوه اتریوم به لطف استفاده از قراردادهای هوشمند گسترده است. موارد استفاده اصلی آن ممکن است هنوز اختراع نشده باشد، مشابه روشی که فیس بوک و گوگل سال‌ها پس از راه‌اندازی اینترنت ایجاد نشدند. نوآوری در شبکه اتریوم، مثل برنامه‌های غیرمتمرکز ارائه‌دهنده خدمات مالی، توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT)و  نمونه‌هایی از آنچه قراردادهای هوشمند به توسعه‌دهندگان اجازه ایجاد می‌دهند، در حال افزایش است. در حالی که بیت کوین به عنوان وسیله‌ای برای تبادل و ذخیره سرمایه استفاده می‌شود، اتر برای تعامل با برنامه‌های کاربردی در شبکه اتریوم استفاده می‌شود. پرداخت برای تراکنش‌ها، ایجاد قراردادهای هوشمند و استفاده از DApps، همگی کاربران را ملزم به پرداخت هزینه در اتر می‌کند. با افزایش ارزش اتر، استفاده از آن به عنوان ذخیره سرمایه نیز آغاز شد.

برنامه‌‌های غیرمتمرکز ساخته‌شده بر روی اتریوم به اتر و سایر دارایی‌های رمزنگاری اجازه می‌دهد تا به روش‌های مختلف از جمله به عنوان وثیقه برای وام‌ها استفاده شوند یا به وام‌گیرندگان برای کسب سود قرض داده شوند. وثیقه به دارایی‌هایی اطلاق می‌شود که به عنوان تضمین برای بازپرداخت وام سپرده شده است. به عنوان مثال، یک کاربر می‌تواند 1000 دلار ETH را در یک برنامه غیرمتمرکز واریز کند تا از طریق آن وام 750 دلاری دریافت نماید، در حالی که سود وجوه سپرده شده را دریافت می کند.

تفاوت‌های کلیدی بیت کوین و اتریوم

با وجود اینکه هر دو شبکه بیت کوین و اتریوم مبتنی بر مفهوم دفتر کل توزیع‌شده و رمزگذاری هستند، از نظر مشخصات فنی بسیار متفاوت می‌باشند. به عنوان مثال، در حالی که بیت کوین به عنوان معادل دیجیتالی طلا برای ذخیره ارزش عمل می کند، اتر برای تامین انرژی شبکه اتریوم و برنامه های کاربردی آن استفاده می‌شود.

امکان صدور توکن‌های جدید در هر دو شبکه بیت کوین و اتریوم وجود دارد. بیت کوین از لایه Omni استفاده می‌کند. پذیرش لایه Omni حول استیبل کوین‌ها متمرکز شده است. از سوی دیگر، توکن‌های اتریوم طبق استانداردهای مختلفی صادر می‌شوند که محبوب‌ترین آنها ERC-20 است.

استاندارد ERC-20 فهرستی از قوانین را برای توکن‌های شبکه تعریف می‌کند. استاندارد ERC-20 شامل چندین عملکرد است که توسعه‌دهندگان باید قبل از راه‌اندازی توکن‌های خود اجرا کنند. این عملکردها شامل ارائه اطلاعات در مورد کل عرضه توکن، ارائه مانده حساب در آدرس‌های کاربران و امکان جابجایی وجوه بین آدرس‌ها است.

تراکنش‌های بیت‌کوین ماهیت پولی دارند، اما تراکنش‌ها می‌توانند با رمزگذاری این یادداشت‌ها یا پیام‌ها در فیلدهای داده در تراکنش‌ها، یادداشت‌ها و پیام‌هایی به آن‌ها چسبانده شوند. تراکنش‌های اتریوم می‌توانند حاوی کدهای اجرایی برای ایجاد قراردادهای هوشمند یا تعامل با قراردادهای خوداجرا و برنامه‌های ساخته شده با استفاده از آنها باشند.

از دیگر تفاوت‌های این شبکه‌ها می‌توان به زمان اضافه‌شدن بلوک‌های جدید داده اشاره کرد که زمان تایید تراکنش‌ها را تعیین می‌کند. بلاک ها در شبکه بیت کوین به طور متوسط ​​هر 10 دقیقه اضافه می‌شوند، در حالی که در اتریوم حدود 15 ثانیه طول می‌کشد.

آدرس‌های کیف پول عمومی نیز در هر دو شبکه متفاوت است. این آدرس‌های کیف، شناسه‌های منحصربه‌فردی هستند که به کاربران امکان می‌دهند وجوه دریافت کنند، قابل مقایسه با شماره حساب بانکی بین‌المللی (IBAN)، که یک شناسه منحصربه‌فرد است که مؤسسات مالی از آن برای شناسایی بانک و کشوری که حساب مشتری به آن تعلق دارد، استفاده می‌کنند. در بیت‌کوین، آدرس‌ها می‌توانند با ۱، ۳ یا با (bc1) شروع شوند، در حالی که در اتریوم با (۰x) شروع می‌شوند.

برای تبدیل شدن به اعتبار سنجی در اتریوم، نهادهایی که تراکنش‌ها را تأیید می‌کنند تا از دستکاری نشدن شبکه اطمینان حاصل شود، کاربران باید ETH خود را به اشتراک بگذارند.

الگوریتم‌های اجماع اثبات سهام، انرژی لازم برای رسیدن به اجماع را با نسبت دادن قدرت استخراج به نسبت توکن‌های اعتبارسنجی به جای داشتن ماینرهایی با رایانه‌های تخصصی، محدود می‌کنند. یک شبکه اثبات سهام با موانع ورودی کمتر برای اعتبار سنجی‌ها و مصونیت قوی‌تر در برابر تمرکززدایی، کارآمدتر است، زیرا اعتبارسنجی آسان‌تر است.

در شبکه اتریوم نسخه‌های توکن‌شده بیت‌کوین متعددی وجود دارد. اینها توسط بیت کوین با نسبت 1:1 پشتیبانی می‌شوند، به این معنی که به ازای هر توکن ERC-20 که نشان‌دهنده بیت کوین در گردش است، یک بیت کوین در اختیار دارد که از آن پشتیبانی می‌کند. نسخه‌های توکن‌شده بیت‌کوین در اتریوم به کاربران این امکان را می‌دهند که در حین استفاده از برنامه‌های غیرمتمرکز، بیت کوین را نگه دارند. به عنوان مثال، دارندگان توکن می‌توانند بیت کوین خود را برای کسب سود قرض دهند.

بیت کوین در مقابل اتریوم: راه حل‌های مقیاس‌بندی

شبکه‌های پایه بیت کوین و اتریوم هر دو از مشکلات مقیاس‌پذیری رنج می‌برند. در حالی که بیت کوین به طور متوسط ​​هفت تراکنش در ثانیه را انجام می‌دهد، شبکه اتریوم می‌تواند حدود 30 تراکنش در ثانیه را انجام دهد. در مقایسه، ویزا حدود 1700 تراکنش در ثانیه را انجام می دهد در حالی که ادعا می‌کند می تواند تا 24000 تراکنش را انجام دهد.

با افزایش تعداد افرادی که از هر دو بلاک چین در طول زمان استفاده می‌کنند، بیت کوین و اتریوم تقریباً به محدودیت‌های ظرفیت خود رسیده‌اند و به راه حل‌هایی نیاز دارند که به آنها کمک کند تا کاربران بیشتری را در خود جای دهند. همانطور که میدانید، کارمزد تراکنش‌های هر دو شبکه زمانی افزایش می‌یابد که تقاضا برای فضای بلوک بیش از آنچه می‌توانند اداره کنند، افزایش می‌یابد.

BTC و ETH رویکردهای متفاوتی برای حل مشکلات مقیاس‌پذیری خود دارند. بیت‌کوین پیشرفت‌های فنی مانند Segregated Witness (SegWit) را اعمال کرده است، ارتقایی که برخی از داده‌ها را خارج از فضای موجود در هر بلوک منتشر شده در شبکه «تفکیک» می‌کند. SegWit امکان استفاده کارآمدتر از فضای محدود 1 مگابایتی هر بلوک بیت کوین را فراهم می‌کند.

علاوه‌بر این، توسعه‌دهندگان روی یک راه‌حل مقیاس‌بندی لایه-دو کار می‌کنند و به راه‌حلی اشاره می‌کنند که یک لایه تراکنش در بلاک چین پایه به نام شبکه لایتنینگ ایجاد می‌کند. در شبکه لایتنینگ، تراکنش‌ها سریع و کارمزدهای ناچیز هستند، زیرا از طریق کانال‌های پرداختی که کاربران ایجاد می‌کنند ارسال می‌شوند.

کانال‌های پرداخت تولید شده توسط کاربران شبکه لایتنینگ از قبل با بیت‌کوین تامین می‌شوند و می‌توانند به اکثر تراکنش‌ها اجازه دهند از بلاک چین پایه و به این شبکه لایه دو منتقل شوند.

طرفداران انتظار دارند که شبکه لایتنینگ بتواند تا 15 میلیون تراکنش در ثانیه را انجام دهد. اینها در خود شبکه بیت کوین تسویه نمی‌شوند، زیرا تنها تراکنش‌هایی که بر روی بلاک چین پایه بیت کوین تسویه می‌شوند، باز و بسته شدن کانال‌های پرداخت شبکه لایتنینگ خواهند بود.

اتریوم همچنین در حال پیاده‌سازی راه‌حل‌های مقیاس‌بندی است که هم روی شبکه پایه اتریوم و هم از طریق شبکه‌های لایه دو کار می‌کنند. شرط اصلی اتریوم برای گسترش بلاک چین پایه خود، Sharding نام دارد و با ایجاد بلاک چین‌های جدید به نام “شارد”، تراکم شبکه را کاهش می‌ دهد و تراکنش‌ها را در هر ثانیه افزایش می‌دهد.

هر دستگاهی که از بلاک چین اتریوم استفاده می کند، حافظه دسترسی تصادفی (RAM) و نیازهای ذخیره سازی را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد، زیرا زنجیره‌های خرد می‌توانند به گسترش منابع محاسباتی مورد نیاز برای اجرای اتریوم در مجموع ۶۴ شبکه کمک کنند.

راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری لایه دو در اتریوم به سرورهایی متکی هستند که مقادیر زیادی از تراکنش‌ها را قبل از ارسال مستقیم به بلاک‌چین اتریوم گروه‌بندی می‌کنند. روشی که این تراکنش‌ها گروه‌بندی می‌شوند و سپس به اتریوم ارسال می‌شوند، به طور قابل‌توجهی بین اجراها متفاوت است. راه حل های لایه دو دیگر برای اتریوم، زنجیره جانبی نامیده می‌شوند. زنجیره‌های جانبی شبکه‌های مستقلی هستند که به موازات شبکه اتریوم اجرا می‌شوند و از طریق پروتکل‌هایی با شبکه سازگار هستند که به کاربران اجازه می‌دهد توکن‌ها را از یک شبکه به شبکه دیگر مبادله کنند و عملاً به آن‌ها اجازه می‌دهند از برنامه‌های ساخته شده بر روی اتریوم استفاده کنند در حالی که هزینه کمتری پرداخت می‌کنند. بیت‌کوین و اتریوم از راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری متعدد برای کمک به کاهش تراکم شبکه و افزایش تعداد تراکنش‌هایی که می‌توانند در هر ثانیه انجام دهند، بهره می‌برند.

منبع: کوین تلگراف