سازمان غیر متمرکز مستقل (DAO) چیست و چگونه کار می‌کند؟
سازمان غیر متمرکز (DAO) نهادی خودگردان است که رهبر مرکزی ندارد. تصمیم‌گیری‌ها از صفر تا صد توسط جامعه‌ای سازمان‌دهی می‌شود و حول مجموعه‌ای از قوانین اعمال‌شده بر روی بلاک‌چین اداره می‌شوند. در ادامه به جزئیات کار این سازمان مستقل غیر متمرکز می‌پردازیم.
(DAO) چیست؟
DAOها سازمان‌های بومی اینترنت هستند که اعضای آنها به طور جمعی مدیریت می‌شوند. آنها دارای گنجینه‌های داخلی هستند که فقط با تأیید اعضای آنها قابل دسترسی است. تصمیمات از طریق پیشنهاداتی اتخاذ می‌شود که گروه در یک دوره مشخص به آنها رای می‌دهد.
DAO مدیریت سلسله مراتبی ندارد و می‌تواند اهداف زیادی داشته باشد. شبکه‌های فریلنسر که در آن قراردادها و وجوه خود را برای پرداخت اشتراک نرم‌افزار جمع‌آوری می‌کنند، سازمان‌های خیریه که کمک‌های مالی را تأیید می‌کنند و شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر، همه با این سازمان‌ها امکان پذیر است.
لازم است بدانید که DAO، سازمان بومی اینترنتی، از The DAO، یکی از اولین سازمان‌هایی است که تاسیس شده است تفاوت دارد. DAO پروژه‌ای بود که در سال 2016 تأسیس شد و در نهایت شکست خورد و منجر به شکاف چشمگیر شبکه اتریوم شد.
DAO چگونه کار می‌کند؟
همانطور که در ابتدا گفته شد، DAO سازمان غیر متمرکز است که در آن تصمیمات صفر تا صدی گرفته می‌شود. مجموعه‌ای از اعضا، مالک سازمان هستند. روش‌های مختلفی برای شرکت در DAO وجود دارد، معمولاً یکی از این روش‌ها مالکیت یک توکن است.
DAOها با استفاده از قراردادهای هوشمند کار می‌کنند، که اساساً بخش‌هایی از کد هستند که هر زمان که مجموعه‌ای از معیارها برآورده شوند به طور خودکار اجرا می شوند. امروزه قراردادهای هوشمند در بلاک‌چین‌های متعددی مستقر می‌شوند، اگرچه اتریوم اولین ارزی بود که از آنها استفاده کرد.
این قراردادهای هوشمند قوانین DAO را تعیین می‌کنند. آن‌هایی که در یک DAO سهام دارند، پس از آن حق رای پیدا می‌کنند و ممکن است با تصمیم‌گیری یا یشنهادهای ایجاد بستری جدید، بر نحوه عملکرد سازمان عیر متمرکز تأثیر بگذارند.
این روش از ارسال هرزنامه به DAOها جلوگیری می‌کند: یک پیشنهاد تنها زمانی تصویب می‌شود که اکثر سهامداران آن را تأیید کنند. نحوه تعیین این امر متفاوت است و در قراردادهای هوشمند مشخص شده است.
DAOها کاملاً مستقل و شفاف هستند. از آنجا که آنها بر روی بلاک‌چین‌های منبع باز ساخته شده اند، هرکسی می تواند کد خود را مشاهده کند. همچنین هر کس می‌تواند دارایی‌های داخلی خود را حسابرسی کند، زیرا بلاک‌چین تمام تراکنش‌های مالی را ثبت می‌کند.
راه اندازی DAO در سه مرحله
ایجاد قرارداد هوشمند: ابتدا، یک توسعه‌دهنده یا گروهی از توسعه‌دهندگان باید قرارداد هوشمند را در DAO ایجاد کنند. پس از راه اندازی، آنها تنها می‌توانند قوانین تعیین شده توسط این قراردادها را از طریق سیستم حاکمیت تغییر دهند. این بدان معنی است که آنها باید قراردادها را به طور گسترده تست کنند تا اطمینان حاصل شود که جزئیات مهم نادیده گرفته نمی‌شوند.
بودجه: پس از ایجاد قراردادهای هوشمند، DAO باید راهی برای دریافت بودجه و نحوه تصویب حکومت را تعیین کند. اغلب از توکن‌ها به منظور جمع‌آوری بودجه استفاده می‌شود؛ این توکن‌ها دارای حقوق رأی دهندگان هستند.
استقرار: هنگامی که همه چیز راه‌اندازی می‌شود، DAO باید در بلاک‌چین مستقر شود. از این رو، ذینفعان در مورد آینده سازمان تصمیم می‌گیرند. سازندگان سازمان عیر متمرکز، کسانی که قراردادهای هوشمند را نوشتند، دیگر پروژه‌های بیشتری را نمی‌توانند تحت کنترل قرار دهند.
دلیل نیاز به Daoها چیست؟
Daoها سازمان‌های اینترنتی هستند، مزایای متعددی نسبت به سازمان‌های سنتی دارد. یکی از مزیت‌های قابل توجهی آنها، عدم نیاز به اعتماد بین دو طرف است. در حالی که یک سازمان سنتی نیاز به اعتماد زیادی از طرف به ویژه از سرمایه گذاران دارد اما DAO ها، تنها کدی هستند باید مورد اعتماد قرار گیرند.
اعتماد به این که کد آسان‌تر بوده و به طور عمومی در دسترس است و می‌تواند قبل از راه اندازی مورد آزمایش قرار گیرد. هر اقدام DAO پس از راه‌اندازی باید توسط جامعه تصویب شود و کاملا شفاف و قابل اطمینان باشد.
معایب DAO
سازمان‌های خودمختار غیر متمرکز کامل نیستند. آنها تکنولوژی بسیار جدیدی هستند که به دلیل نگرانی‌های مداوم در مورد قانونی بودن، امنیت و ساختارشان انتقادات زیادی را جلب خود کرده‌اند.
به عنوان مثال، بررسی تکنولوژی MIT نشان داد که ایده مناسبی برای اعتماد با تصمیمات مهم مالی است. به عنوان مثال، بررسی MIT نشان داده است که اعتماد به تصمیمات مهم مالی به توده مردم ایده جالبی نیست. در حالی که MIT دیدگاه خود را در سال 2016 به اشتراک گذاشت، به نظر می‌رسد که این سازمان هرگز نظر خود را در مورد DAO ها تغییر نداده است. هک DAO همچنین نگرانی های امنیتی را ایجاد کرد، زیرا نقص در قراردادهای هوشمند امری نگران‌کننده است.
DAO ها را می‌توان در حوزه های مختلف قضایی توزیع کرد و هیچ چارچوب قانونی برای آنها وجود ندارد. هر گونه مسأله حقوقی که ممکن است بوجود بیاید، احتمالاً مستلزم آن است که افراد درگیر قوانین پیچیده حقوقی با قوانین م متعددی شونند.
به عنوان مثال، در ژوئیه 2017 ، کمیسیون بورس و اوراق بهادار ایالات متحده گزارشی صادر کرد که در آن مشخص شد که DAO اوراق بهادار را در قالب توکن بدون مجوز در بلاک‌چین اتریوم به فروش می رساند و بخش‌هایی از قانون اوراق بهادار در کشور را نقض می‌کند.
نمونه‌هایی از DAO
سازمان‌های مستقل غیر متمرکز طی چند سال گذشته مورد توجه قرار گرفته‌اند و اکنون به طور کامل در بسیاری از پروژه‌های بلاک‌چین گنجانده شده‌اند. به عنوان مثال، امور مالی غیر متمرکز (DeFi) از DAO استفاده می‌کند تا برنامه‌ها به طور کامل غیر متمرکز شوند.
شبکه بیت کوین اولین نمونه از DAO است. این شبکه از طریق توافق جامعه مقیاس‌پذیر می‌شود. همچنین مکانیزم حاکمیت سازمان یافته‌ای ندارد و در عوض، ماینرها و گره‌ها وظیفه پشتیبانی دارند.
با این حال، بیت‌کوین با استانداردهای امروزی به عنوان یک DAO در نظر گرفته نمی‌شود. با اقدامات فعلی، Dash اولین DAO واقعی خواهد بود، زیرا این پروژه دارای مکانیزم حاکمیتی است که به ذینفعان اجازه می‌دهد در مورد استفاده از خزانه آن رای دهند.
سایر DAOهای پیشرفته‌تر، از جمله شبکه‌های غیر متمرکز ساخته شده بر روی بلاک‌چین اتریوم، مسئول راه‌اندازی استیبل کوین‌های مبتنی بر ارزهای دیجیتال هستند. دارندگان توکن می توانند در مورد پیشنهادات حکومتی برای استخدام مشارکت‌کنندگان جدید، اضافه کردن توکن‌های جدید به عنوان وثیقه برای ارزهای خود و یا تنظیم پارامترهای دیگر رای دهند.
The DAO چه بود؟
DAO تکرار اولیه سازمان‌های مستقل غیر متمرکز مدرن بود. این سازمان در سال 2016 راه‌اندازی و به عنوان یک سازمان خودگردان طراحی شد که به عنوان نوعی از صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر عمل می کرد.
کسانی که توکن DAO داشتند می‌توانستند از سرمایه‌گذاری‌های این سازمان غیر متمرکز با برداشت سود سهام یا افزایش قیمت توکن‌ها سود ببرند. DAO در ابتدا به عنوان یک پروژه انقلابی تلقی می شد و 150 میلیون دلار در اتر (ETH) جمع‌آوری کرد، که یکی از بزرگ‌ترین تلاش‌های سرمایه گذاری جمعی در آن زمان بود. سرمایه‌گذاران با انتقال اتر به قراردادهای هوشمند خود، توکن‌های DAO را خریداری کردند.
چند روز پس از فروش توکن، برخی از توسعه‌دهندگان ابراز نگرانی کردند که اشکال در قراردادهای هوشمند DAO می‌تواند به افراد مخرب اجازه دهد تا وجوه آن را تخلیه کنند. در آخر یک هکر بیش از 60 میلیون دلار اتر از کیف پول The DAO برداشت.
در آن زمان، حدود 14 درصد از کل ETH در گردش در The DAO سرمایه‌گذاری شده بود. این هک ضربه محکمی برای DAOها به طور کلی و شبکه یکساله اتریوم بود.
سخن پایانی
DAOها می‌توانند نحوه عملکرد حکومتداری شرکتی را به طور کامل تغییر دهند. در حالی که این مفهوم رشد می‌کند و منطقه قانونی که در آن فعالیت می‌کنند، آزاد می‌شود، سازمان‌های بیشتری ممکن است مدل DAO را برای کمک به اداره برخی از فعالیت‌های خود اتخاذ کنند.
در بلاگ اریترون سعی می‌کنیم بهترین مقالات آموزشی درباره ارزهای دیجیتال رو با در نظر گرفتن به روزترین اطلاعات حوزه رمز ارزها، با شما به اشتراک بگذاریم.
